Geestelijke identiteit (2)

Fijn dat jullie allemaal weer meelezen en hartelijk dank voor de reacties op deze blog via Twitter, Facebook en Google+.

Bij identiteit denken we veelal heel eenzijdig, alsof er maar één antwoord op de vraag 'wie ben ik?' is. Mensen raken verward over hun identiteit omdat er niet één heldere definitie te vinden is en al snel worden er dan etiketten opgeplakt als schizofreen of borderline of weet ik veel wat. Maar laten we eerlijk zijn.... je kan toch best zowel moeder, dochter, zus als tante zijn? Ja, allemaal tegelijk.

We kunnen toch zowel echtegenoot als vriend als vader zijn? En zo is het eigenlijk ook met de geestelijke identiteit die we in God hebben. In mijn vorige blogje schreef ik al dat we de identiteitsvraag niet kunnen loskoppelen van de identiteitsgever, namelijk God zelf. In Hem vinden we onze ware identiteit en die bestaat uit vele facetten. In de komende blogjes zullen we er eens een paar onder de loep nemen.

De meest cruciale en levensveranderende openbaring die een mens over zijn of haar identiteit kan krijgen is dat we een kind van God kunnen zijn! Ik zeg bewust 'kunnen', want zoiets gebeurt niet vanzelf. Ja, we zijn allemaal schepsels van God, maar een kind (zoon of dochter) van God worden we door Jezus te ontvangen in ons hart, in ons leven. De Bijbel is daar heel duidelijk over: Wie hem [Jezus] wel ontvingen en in zijn naam geloven, heeft hij het voorrecht gegeven om ​kinderen​ van God te worden (Johannes 1:12).

Een kind van God worden is een voorrecht, geen automatisme. Het gebeurt als we bewust besluiten Jezus in ons leven te ontvangen en in Zijn naam te geloven. Dat klinkt simpel, maar het gevolg is een radicale ommedraai in ons leven... we leven niet langer voor onszelf, maar voor Hem! Die beslissing (ongeacht onze leeftijd en of we nu wel of niet christelijk opgevoed zijn) betekent een nieuw begin. We worden 'opnieuw geboren'. Johannes 1:13 zegt het zo: Zij [die Jezus wel ontvingen] zijn niet op natuurlijke wijze geboren, niet uit lichamelijk verlangen of uit de wil van een man, maar uit God.

Een zoon of dochter zijn van de Allerhoogste God is de hoogste identiteit die er is!

Geestelijke identiteit (1)

Terwijl sommigen van jullie een zomerse blogpauze inlasten en anderen juist lekker blogjes gaan lezen, heb ik me voorgenomen nog maar eens een onderwerp onder de loep te nemen. En dan niet zomaar een onderwerp om de komkommertijd mee te vullen, nee.... een veelbesproken onderwerp dat van levensbelang kan zijn, namelijk: onze geestelijke identiteit.

Wellicht heb je een paspoort of ID-kaart waarmee je je kunt identificeren. Met andere woorden, je kunt aantonen wie je bent, dat wil zeggen: wat je naam is, wanneer je geboren bent en waar je woont. We noemen dat ook wel persoonsidentificatie.

Het kan ook zijn dat een stichting, vereniging of school een bepaalde identiteit heeft, bijvoorbeeld een humanistische of christelijke identiteit. Dat zegt iets over de ideologie die ten grondslag ligt aan een organisatie, ook wel de 'kleur' genoemd.

Daarnaast is er ook nog een identiteitsvraag die veel dieper gaat, die te maken heeft met wie wij werkelijk zijn. Niet op papier, maar in ons hart. Die vraag staat als het ware op het T-shirt van ons leven geschreven: wie ben ik? In onze post-moderne samenleving worstelen meer mensen dan ooit met hun identiteit; met het vinden, erkennen en accepteren daarvan. Die worsteling is al zo oud als de mensheid zelf. Ik denk dat aan die worsteling vaak ten diepste het gebrek aan duidelijke zingeving ten grondslag ligt.

Als we per toeval op deze aarde gekomen zijn, kunnen we ook per toeval weer verdwijnen. Er is geen nut, geen hogere roeping of bestemming, geen liefde of verbondenheid. Het gevolg is dat mensen zich eenzaam voelen te midden van 7 miljard andere mensen. Hoe is het mogelijk?

Ik denk (weet uit eigen ervaring) dat we de identiteitsvraag niet kunnen loskoppelen van de identiteitsgever: God zelf. Het antwoord op de 'wie ben ik' vraag komt namelijk voort uit het antwoord op de veel belangrijkere vraag wie is God? In Hem vinden we onze ware identiteit en daar komt heel wat bij kijken. Ik hoop van harte dat je mee wilt lezen en gaat ontdekken wat er allemaal op je geestelijke ID-kaart hoort te staan.

Boeken zonder grenzen

Onlangs verscheen de Russische editie van mijn (engelstalige) boek Grace of Giving.

Het is iedere keer weer spannend om mijn pennevrucht in een andere taal te zien verschijnen, ook al kan ik er niets van lezen natuurlijk :) Het idee dat de boodschap in dat boek grenzen over gaat, vervult mij met dankbaarheid en ook wel met een gezonde spanning... hoe zullen lezers het ontvangen?

Er gaat heel wat aan vooraf eer je zo'n editie in handen hebt. Het begint met iemand die het Engelse boekje heeft gelezen en aangeraakt is door de boodschap die daarin uiteengezet wordt. Hij of zij neemt contact met mij op en biedt aan om het boekje te vertalen.

Ik geef daar uiteraard een vergoeding voor en dan ontstaat er een email-uitwisseling over allerlei praktische en geestelijke zaken: Welke vertaling moet gebruikt worden? Wat moet de titel worden? Wat wordt de kaft? Ondertussen ga ik aan de slag om te proberen, via mijn internationale netwerk, een uitgever/drukker te vinden in het betreffende land. Als dat na een aantal maanden niet lukt, laat ik het hier in Nederland drukken bij Vanderperk Groep en zorg dan zelf voor verspreiding (via onze reizen door Europa bijvoorbeeld).

Exemplaren van de Russische editie heb ik al mogen uitreiken aan contacten in Georgië, Israel, Litouwen, Moldavië, Oekraine, Rusland, Slowakije en Wit Rusland. Van de week kreeg ik een berichtje van een pastor uit Wit Rusland: 

'We wilden je laten weten dat we gezegend zijn door je boek Благодать даяния. We horen veel positieve berichten van degenen die het al gelezen hebben. Sommigen willen er eentje kopen om aan familie te geven...'

En kijk, dat maakt al het harde werken, al de moeite, tijd en kosten die er in gaan zitten weer helemaal goed. Dat mensen in een land waar weinig Christelijke lektuur is blij zijn met dit boek. Ik had dat nooit kunnen bedenken toen ik aan het manuscript werkte. Maar God heeft altijd een groter plan :) Ken je iemand in je omgeving die Russisch spreekt/leest? Misschien kun je hem/haar eens blij maken met een bijzonder boek! [KLIK HIER OM TE BESTELLEN]

Ik hoop dat ik jullie als bloggers, schrijvers en dichters mag bemoedigen.... ga vooral door en denk nooit te klein over het werk van je handen.

PS: Eind van het jaar zal een Slovaakse editie uitkomen.

Pinksteren het einde?

Het moet op een vrijdagmiddag vlak voor het Paasweekend geweest zijn. Samen met een paar collega’s tuurde ik naar de kalender in de koffiekamer. Er werd druk gewezen, gepraat en hier en daar een persoonlijke agenda of telefoon geraadpleegd. Geblader, gestreep, gemopper. ‘Ja zeg, Koningsdag is ook al geen extra vrije dag’. De uitgestoken vinger bleef als een snavel bij de 26e hangen .

‘En hoe valt de kerst dit jaar?’ onderbrak een andere collega. Gezamenlijk kwamen we tot de conclusie, zoals ieder jaar overigens, dat tweede Pinksterdag de laatste vrije dag zou zijn tot aan de kerst, de zomervakantie niet meegerekend uiteraard. Terwijl we de Christelijke feestdagen de revue lieten passeren, besefte ik ineens hoe het kerkelijk jaar in Nederland zelfs diep is doorgedrongen tot de CAO’s in het bedrijfsleven. Het kerkelijk jaar, waar haalde ik die woorden ineens vandaan?

Als kind leerde ik al dat dat jaar niet gelijk loopt met een kalenderjaar of bijvoorbeeld een belastingjaar. Op latere leeftijd leerde ik ook nog dat die woorden niet uit de Bijbel kwamen, maar uit het  menselijk brein. In de kringen van mijn ouders werd een kerkelijk, of liturgisch, jaar geopend met een feestelijk weekend in september en afgesloten met een kerkdienst in mei waarin mensen openbare belijdenis van hun geloof aflegden. Belijdenis was een soort seizoensafsluiter en samen met Hemelvaart en Pinksteren een van de laatse hoogtijdagen voor de zomer. 

En ja, zo gaat het in een groot deel van Christelijk Nederland nog steeds, daar is op zich niets mis mee natuurlijk. Ieder jaar beginnen we weer braaf opnieuw. Vanaf september wordt er toegewerkt en uitgekeken naar Advent en Kerst Het is een goede Joodse gewoonte om gedenk- en feestmomenten te hebben, maar ik vraag me weleens af of we met ons kerkelijk jaar niet in een belemmerend cirkeltje terecht zijn gekomen. 

De logica achter de kerkelijke feesten is helder: Jezus werd geboren, gekruisigd, begraven, stond op uit de dood, steeg op ten hemel en stortte de heilige Geest uit. Dat was Zijn leven op aarde en die bijzondere momenten zijn de grondlegger voor het Christendom zoals we dat nu kennen. Maar met de uitstorting van de Heilige Geest is het verhaal natuurlijk niet afgelopen, met die uitstorting gaat het juist verder! Pinksteren is niet zozeer het einde van een kerkelijk of liturgisch jaar, maar in diepste zin het begin van het gemeenteleven in de praktijk.

Toch bekruipt me soms het gevoel dat we bij de woorden van Jezus in Handelingen 1:4-5 gestopt zijn, alsof dat einde verhaal was: Ga niet weg uit Jeruzalem, maar blijf daar wachten tot de belofte van de Vader, waarover jullie van mij hebben gehoord, in vervulling zal gaan. Johannes doopte met water, maar binnenkort worden jullie gedoopt met de heilige Geest. De vraag is, waar wachten wij nog op?

Die doop met de beloofde Heilige Geest is ook voor ons. Het helpt ons om de wereld in te gaan en het evangelie te verkondigen. Het geeft ons kracht om verleidingen en angsten te weerstaan. Het geeft ons wijsheid om de ondoorgrondelijke dingen van God te begrijpen. Laten we er toch voor waken dat we niet stoppen na de Pinksterviering, alsof dat het plafond van onze groei is, om vervolgens weer van voor af aan beginnen. Er wordt van ons verwacht dat we verder gaan met de hulp van Zijn Geest. 

We zouden het regelmatig aan elkaar kunnen vragen: zeg uh, wat heb jij de laatste tijd geleerd van de Heilige Geest, heeft Hij nog dingen aan je geopenbaard, heeft Hij nog tot je gesproken? Heb je Zijn kracht ervaren en Zijn gaven gebruikt om de kerk op te bouwen en anderen te helpen? Het verhaal gaat namelijk nog steeds verder...

Maar wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van mij getuigen in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde. (Handelingen 1:8)

[Column, eerder gepubliceerd in Opwekking Magazine]

Een heel fijn weekend toegewenst allemaal!