Jarenlang schreef ik van me af in zo'n dagboek. Tijdens de een of andere verhuizing heb ik ze allemaal weggegooid. Wat moet je ermee? Kindergedachten uitlopend in de puberteit, best om te lachen eigenlijk.
Toen ik zo tegen mijn veertigste tot levend geloof kwam, ben ik weer gaan schrijven. 'Journallen' heet dat tegenwoordig. Ik heb al aardig wat schriften vol geschreven. En ja, ik lees zeker weleens terug. Het is best bijzonder om te zien waar ik me tien jaar geleden druk om maakte, waar ik vragen over had of waar ik voor bad. Vaak zijn de dingen allemaal op hun pootjes terecht gekomen 😁
In de loop van de jaren is mijn schrijven eigenlijk praten met God geworden. Het is de liefdestaal tussen Hem en mij. Ik begin met schrijven, met praten over wat me bezig houdt en na verloop van tijd merk ik dat ik niet meer op schrijf wat ik zelf denk, maar wat God tegen mij wil zeggen. Je ziet die verandering van persoonsvorm ook wel terug in de psalmen.
👉 Mijn pen wordt Zijn instrument in mijn handen, als het ware. Als ik Hem moeilijk kan horen, ga ik schrijven. Herken je dat?
Al zou je niet van schrijven houden, alleen al om die mooie journals van Flame Tree zou je ermee moeten beginnen!
Ik ben ook begonnen met een Jounal.
BeantwoordenVerwijderenEen speciaal onderwerp voor mij...
Van je afschrijven is goed.
Alle goed Marja.
Fijn om te horen Hilly, van je af schrijven is inderdaad goed en gezond!
VerwijderenHeel herkenbaar Marja. Ik schrijf ook al jaren in een soort dagboek. Eigenlijk is het een grote agenda (A4)die ik gebruik voor mijn stille tijd. Ik vind het altijd heerlijk om hierin te schrijven en al schrijvende komen er soms inderdaad ideeën of ingevingen.
BeantwoordenVerwijderenZoiets dacht ik al, ik zie je schrijven en denken. Op deze manier is schrijven eigenlijk ook praten... met God.
VerwijderenWat mooi Marja, vooral dat je schrijven een praten met God is geworden. In de tijd dat mijn moeder aan dementie leed had zij een schriftje waar bezoekers in schreven. Daar schreef ik ook elke keer in als ik bij haar kwam. Om terug te kunnen lezen waar we het over hadden in onze gesprekken, dat was vooral moeder vertellen wat we beleefd hadden, daar luisterde ze gretig naar en dan keken haar ogen zo blij. Nu ze er niet meer is lees ik het met een glimlach door en koester die herinneringen met haar. Ik heb geen dagboek meer, in mijn puberteit wel. Dus heel waardevol om jouw blog te lezen en er misschien iets mee te doen. Dankjewel!
BeantwoordenVerwijderenOh, wat bijzonder Coby, zeker om nu terug te lezen. Mijn moeder schreef ook graag, gedichten, overdenkingen voor de PCOB, reisverslagen etc. Mijn vader heeft wel alles bewaard voor zover ik weet. Jij hebt je gedichten uiteraard, de bundels blijven :) maar een dagboek is toch weer anders :)
VerwijderenO wat herkenbaar. Ik schrijf vanaf mijn 10e in dagboeken. Toen ik tot geloof kwam in Jezus Christus, werden mijn dagboeken gebedsschriften (omdat de woorden in mijn hoofd niet zo goed kon samenvatten als ik praatte). Nu bid ik meer zonder schriftje dan dat ik mijn gebeden opschrijf.
BeantwoordenVerwijderenIk heb op het punt gestaan om alles weg te gooien, mijn dagboeken. Maar deed het niet.
Mooi om te horen Aritha, hoe dat bij jou is gegaan. Het zijn niet zozeer mijn gebeden die ik opschrijf, meer wat ik hoor van Hem, vaak ook wel Bijbelteksten. Weggooien... ik denk er weleens aan, maar heb dat tot nu toe nog niet gedaan.
VerwijderenHerkenbaar hoor schrijvend spreken met God, zo kostbaar.
BeantwoordenVerwijderenSchrijven spreken met God, heerlijk ja. Ik voel me dan altijd heel dichtbij Hem.
Verwijderen