Hoogste tijd weer voor een column uit de oude doos. Deze keer eentje die in 2012 in Opwekking Magazine verscheen, het gaat over moed...
Ze had zich opgegeven voor de training en kwam aarzelend binnen. Haar verslagen houding ademde zichtbaar teleurstelling en ontmoediging uit. Ik sloeg haar een paar minuten nieuwsgierig gade; eerst met verbazing, toen met medelijden en uiteindelijk met liefde. Later op de avond vertelde ze mij stukje bij beetje over haar leven, over haar ziekte en haar vervlogen dromen.
In mijn grenzeloos optimisme en verlangen een bemoedigend woordje te spreken probeerde ik haar wat ideeen aan te reiken. Ik wilde haar zo graag laten weten dat haar leven nog niet voorbij was, dat er zeker nog wel een lichtpuntje aan de horizon zou verschijnen. Ik deed m’n best haar op te beuren, maar uiteindelijk schudde ze haar hoofd en zei zacht de woorden die tot het schrijven van deze column zouden leiden: ‘nee, ik heb de moed opgegeven.’
Met zekere regelmaat kom ik ze tegen, mensen die de moed hebben opgegeven. Helaas moet ik bekennen dat zich daaronder nogal eens Christenen bevinden. Misschien moet ik zelfs zeggen dat zich daaronder juist nogal eens Christenen bevinden. Mensen die, ondanks de beloften in de Bijbel, ondanks de bemoedigende woorden van anderen, uiteindelijk de moed hebben opgegeven. Misschien is het jou ook wel overkomen, heb je de moed opgegeven dat het ooit nog goed komt, dat genezing ooit nog zal komen of dat een geliefde ooit nog eens zal gaan geloven.
Misschien ben jij het wel die de moed heeft opgegeven als het om verandering in een bepaalde situatie gaat of om een project of plan dat succes had moeten voortbrengen. Hoe vaak gebeurt het niet dat we vol enthousiasme ergens aan beginnen en een aantal jaren later moet afhaken omdat schijnbaar alles tegen zit. Met zulke situaties krijgen we allemaal vroeg of laat te maken, zeker als we uitstappen in geloof. Bijbels gezien is er, ook in dit opzicht, natuurlijk niets nieuws onder de zon 🌞. Om de haverklap zat er wel iemand snotterend op zijn of haar knieën voor de Heer, ervan overtuigd dat het allemaal nooit meer goed zou komen, ervan overtuigd dat de situatie onomkeerbaar was.
Gelukkig wist God al eeuwig dat we met teleurstellingen, moeilijkheden en ontmoedigingen te maken zouden krijgen en daarom is er door de hele Bijbel heen een strijdkreet te vinden: houd moed! Geen slap advies of een goedbedoelde suggestie, zoals ik aan de hierboven beschreven dame probeerde te geven, maar een gebod: Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen (Jozua 1:8). Straffe woorden tegen Jozua die voor een onmogelijke opgave stond. Durven wij die woorden persoonlijk te nemen?
Eeuwen later sprak Jezus erover met zijn beste vrienden. Hij verbaasde zich over hun angst en twijfel die steeds weer opdook en vroeg hen op de man af, Waarom hebben jullie zo weinig moed? (Matteus 8:26). Persoonlijk vind ik dat een van de meest uitdagende vragen van de Heer aan ons, een vraag die je hart als het ware kan doorboren. Wat zouden we zeggen als Hij die vraag vandaag aan ons stelde? Wat maken we voor excuses? Vlak voor zijn kruisiging profeteerde Jezus, Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld, maar houd moed... (Johannes 16:33). Als gelovigen nemen we Zijn woorden serieus, willen we leven naar zijn voorbeeld. Waarom doen we dan soms zo verbaasd als het tegen zit? Waarom komt het soms in ons op om de moed op te geven?
Ik ken je situatie niet, maar ik zou een Bijbelse oproep willen doen om de moed niet op te geven! Wees waakzaam, volhard in het geloof, wees moedig en sterk (1 Korintiers 16:13).
