Zijn hand schiep, gaf en bewaarde

Eerder deze week kreeg ik een ontroerend verhaal onder ogen, geschreven door Hannie van der Staaij, als reactie op mijn boekje Levensadem. Ik ken Hannie niet persoonlijk, maar heb haar gemaild en gevraagd of ik het op mijn blog mocht plaatsen. Hopelijk vinden jullie het net zo bijzonder:

"Het was in de vakantie dat ik het boek Levensadem, van Marja Meijers las. Een boek dat mij op meerdere vlakken verraste en raakte. Er wordt de menswording van een kind, genaamd Sorek, beschreven. Het kind word als geestelijk wezen gezien, dat vol enthousiasme begint aan zij roeping; mens worden. Hij heeft daarbij het volste vertrouwen in het plan dat God met hem heeft. Als ik er zo over nadenk heeft Sorek begrepen wat het is het om discipel van Jezus te zijn. Alleen al daarom is het waard om het boek te lezen!

Het zette mijn gedachten stil bij Gods plan met mijn leven, met jouw leven. Maar ook met hoeveel zorg en respect God naar ons omkijkt vanaf het allereerste begin (zie ook psalm 139). Als ik naar mijzelf kijk gaan we daar vaak aan voorbij en leven we ons leven in de flow van de dag. En hoewel we mogen genieten van het leven, we hebben niet voor niets talenten gekregen, er is niet voor niets zoveel moois in de natuur om ons heen, is genieten uiteindelijk niet ons ultieme doel. Niet onze bestemming. We zijn er om God groot te maken (Efeze 1:11). Maar ook zette het mij tot nadenken over de vorming van je persoonlijkheid. Wat krijg je als ongeboren kind mee? Het is bewezen dat ongeboren kinderen reageren op geluiden, maar wat krijgen ze mee van vreugde of misschien van verdriet, angst en spanning? In het boek word ook geschreven over bescherming van ongeboren leven.

Onwillekeurig denk ik terug aan mijn moeders eerste zwangerschap. Die verliep niet gemakkelijk. Tijdens de controle in het ziekenhuis bleek dat haar kindje een groeiachterstand had. De gynaecoloog trok daaruit de conclusie dat het kind waarschijnlijk fors gehandicapt ter wereld zou komen. Om zijn diagnose te bevestigen, want die arts was heel zeker van zijn zaak, zou er een vlokkenpunctie plaatsvinden waarna de abortus ingepland kon worden. Het was geen vraag, het was zijn beleid en daar duldde hij geen tegenspraak in. Mijn moeder is daarop verward en in tranen naar huis gegaan en heeft alleen maar gezegd dat zij dit kind wilde krijgen, ongeacht de diagnose van de arts. Mijn vader heeft haar daarin altijd gesteund. En daar begon haar gevecht ter bescherming van haar kind.Toen ze terug kwam op controle bij de arts gaf zij aan niet mee te willen werken aan zijn beleid. De arts gaf aan mijn moeder niet verder te willen behandelen. Daar stond ze dan, in een christelijk ziekenhuis.

Uiteindelijk is mijn moeder toch bevallen in datzelfde ziekenhuis. Er traden tijdens de bevalling complicaties bij mijn moeder op, maar de gynaecoloog uit dat ziekenhuis wilde haar niet helpen. Mijn moeder heeft gevochten voor haar leven, er is een arts vanuit het EMC overgekomen om de bevalling verder te begeleiden. Dankzij het doorzettingsvermogen van mijn moeder, dankzij haar kracht, haar vechtlust, haar vertrouwen op Gods hulp is haar oudste kind geboren. Ik mag dat oudste kind zijn, gezond én gezegend met een forse portie vechtlust. Meegekregen in de baarmoeder? Wie weet…… Voor mij illustreert het Gods almacht en Zijn voorzienigheid. Het is een verhaal van hoop en vertrouwen. Het is zoals zo treffend boven mijn geboorte kaartje staat: Zijn hand schiep, gaf en bewaarde."