Opwekking uit de kerkelijke slaap

In aanloop naar het Pinksterfeest lijkt het me leuk een column te plaatsen die ik een aantal jaren geleden voor Opwekking Magazine schreef. Hier komt ie:

De magere jongen lag roerloos op zijn buik in het gras. Zijn hoofd naar beneden en armen gespreid, alsof hij de aarde wilde omarmen. Ik wilde in eerste instantie eerbiedig voorbij lopen. Op een pinksterconferentie is het tenslotte te verwachten dat er hier en daar iemand op zijn aangezicht valt.

Daar zouden we niet van op moeten kijken. Maar omdat er verder niemand bij de jongeman leek te horen, aarzelde ik. Ik duwde voorzichtig met het puntje van mijn sandaal tegen zijn been om te kijken of hij nog leefde. Hij draaide zich op zijn rug en liet de zonnestralen toe. ‘Ik verlang zo naar een opwekking’, verzuchtte hij. ‘Ik vraag de Heer al jaren om een opwekking over ons land uit te storten.’Vertwijfeld keek ik naar de strakblauwe lucht boven ons. Het zag er niet naar uit dat daar op korte termijn iets uit zou komen.

Vragen om een geestelijk opwekking is een prachtig gebed en daar moeten we zeker mee door gaan. Maar ik vraag me soms wel af wat we eigenlijk precies verwachten. Denken we echt dat God op een gegeven moment Zijn gulle hand uitstrekt en ‘plop’ , met een soort magisch gebaar, dit hele land uit haar comfortabele roes doet ontwaken? Of denken we misschien dat Hij met een druk op de knop mensen tot inkeer laat komen? Soms roepen en smeken we zo hard om een opwekking, dat een buitenstaander het idee zou kunnen krijgen dat God slaapt. Dat we Hem in onze religieuze ijver op de hoogte willen brengen van de dorre, droge en goddeloze toestand in ons land. ‘Heer, zit u te slapen, ziet U dan niet dat we vergaan?’

Ons verlangen naar een opwekking is gezond denk ik, maar de verwachting dat God dat wel even zal regelen, terwijl wij passief toekijken vanuit de kerkbanken, is niet helemaal reëel.  Het roepen om een opwekking zou overigens ook kunnen betekenen dat we toegeven als gezamenlijke kerken ongemerkt in slaap gesukkeld te zijn, en dat we van God een por in de ribben verwachten die ons weer rechtop doet springen. 

Terwijl ik terug naar mijn tent slenter blijft de vraag door mijn hoofd gaan: Wat stellen we ons voorbij een opwekking? Ik heb het woord gegoogeld, maar het komt niet in de bijbel voor. Het moet dus iets van deze moderne tijd zijn, alhoewel er toch in de geschiedenis welzeker tijden van opleving zijn geweest. Soms op kleine schaal, in een gezin, een huis, of een dorp . Soms raakte zo’n opwekking een bepaald gebied of zelfs een land. Mensen werden aangeraakt door de kracht van de Heilige Geest en veranderen voor eeuwig. Ze bekeerden zich ter plekke van hun zonden, lieten zich dopen en vertelden anderen over koning Jezus die er voor kiest met zijn Geest in mensen te wonen.

Een prachtig woord dus eigenlijk, een prachtige naam ook voor een een interkerkelijke stichting die zich actief bezighoudt met het verkondigen van het evangelie en het toerusten van christenen uit alle denominaties en kerkelijke stromingen. Het doel, onze dienst, is duidelijk: samen Nederland bereiken met het evangelie van Jezus Christus! In Romeinen 6:13 staat: Stel uzelf niet langer in dienst van de zonde als een werktuig voor het onrecht, maar stel uzelf in dienst van God. Denk aan uzelf als levenden die uit de dood zijn opgewekt en stel uzelf in dienst van God als een werktuig voor de gerechtigheid.

Ik durf op grond van dat bijbelgedeelte een stelling in de groep te gooien: we verlangen niet naar een opwekking, we wachten er niet op, we vragen er niet om; wij zijn de opwekking waar Nederland op wacht!