Passie voor Pasen

Ik heb een gouwe ouwe column voor jullie opgedoken, eentje die ik in 2012 schreef voor Opwekking magazine...

Jarenlang verbleven wij tijdens de lijdensweken, voorafgaande aan Pasen, in Zuid Californië. De overwegend katholieke bevolking daar, afkomstig uit allerlei verschillende Latijns Amerikaanse landen, beschouwt Pasen als het belangrijkste christelijke feest van het jaar. De katholieken hebben een, soms schrikaanjagende, passie voor het lijden en sterven van Jezus en gaan geen enkele mogelijkheid uit de weg om dat op dramatische wijze uit te beelden.

In de weken voorafgaand aan Pasen worden er processies georganiseerd; lange optochten waarin treurende mensen langzaam voortgaan door de straten. Meestal wordt er een kruis meegedragen op de schouders van de wandelaars. Er wordt gehuild, geroepen en geweend, men leeft het lijden mee, tot in het diepst van de ziel.  Over het algemeen wordt er ook gevast en eerbiedig stilgestaan bij elke druppel bloed die Jezus verloor voor de vergeving van onze zonden.

In Nederland zijn we over het algemeen wat nuchterder en beperken we de voorbereiding van Pasen meestal tot het kopen van chocolade paaseieren, paasbrood, en een leuk paasboeketje voor op de ontbijttafel. Paashazen en –kuikens in alle soorten, maten en materialen staren ons met volijke ogen vanuit de winkelschappen aan. Twee extreme scenario’s zou je zeggen. Soms vraag ik me wel eens af hoe we van paaslam tot paashaas zijn gekomen, hoe we door die gezellige, zoete beestenboel aan het denken kunnen worden gezet over Jezus’ lijden?

Het paaslam, zoals dat beschreven wordt in de oude Joodse wetten, is eigenlijk het enige dier dat echt bij Pasen thuishoort. In het Oude Testament komen we de instructies betreffende het paaslam al tegen, U mag geen gezuurd brood gebruiken als u Mij iets offert en niets van het vlees van het Paaslam mag tot de volgende morgen blijven liggen (Exodus 34:25, Het Boek). Dat paaslam was de voorloper van het lam dat werd geslacht voor de totale verzoening van al onze zonden, een beeld van Jezus Christus.

Dat paaslam, of pesachlam zoals er in de NBV staat, was geen chocolaatje of suikerbrood, maar het dierbare lichaam van onze Here Jezus Christus die bereid was zich als een lam ter slachting te laten leiden uit liefde voor ons. Hij deed dat om de straf die wij verdienen op zich te nemen, een onbegrijpelijke daad. Een daad die we niet kunnen eren door allerlei zogenaamde paasartikelen te kopen. Een extra paaseditie van de krant, een paasaanbieding bij de Gamma of paasbrunch op de hei... het valt in het niet bij de daad die de hele wereld heeft veranderd.

Ik zeg niet dat we ook hier in Nederland met een kruis door de straten moeten gaan marcheren, ik wil alleen maar oproepen om serieus de tijd te nemen om bij Zijn lijden, sterven en opstanding stil te staan. Om iets van Zijn passie te kunnen begrijpen moeten we ons inleven, dat lukt niet door nog maar eens een paaseitje uit de schaal te nemen.

Het paaslam heeft een rijke symbolische betekenis die niet alleen op het lijden is gericht, maar ook op de overwinning. Voor het Joodse volk was dat de uittocht uit Egypte, het einde van slavernij. Voor ons is dat het wonder van de opstanding, de triomf van nieuw leven. Luister maar eens naar de engelen, de engelen in de hemel, duizend maal duizenden, zij roepen met luide stem: Het lam dat geslacht is, komt alle macht, rijkdom en wijsheid toe, en alle kracht, eer, lof en dank (Openbaring 5:12).

Wow, daar spreekt ontzag uit, dankbaarheid en overgave. Die lofzang gaat zoveel verder dan onze poging een paassfeer te creëren. Die lofzang verlegt de aandacht van paashazen en –kuikens naar het paaslam: Jezus Christus. Hij is niet dood, Hij is opgestaan!

Fijne Pasen.