In
2012 (!) schreef ik een
column voor Opwekking Magazine over
standvastigheid. Hoe actueel, denk ik nu! Hier komt ie:
Vrij kort na de afgelopen verkiezingen in ons land viel mijn blik op een internetartikel waarin somber werd geconstateerd dat de nieuwe formatie vermoedelijk niet lang stand zou kunnen houden. Dat is de goden verzoeken, dacht ik nog bij het lezen van die uitspraak. Je mag er toch wel vanuit gaan dat men vol goede moed een nieuwe regeringsperiode ingaat?
Doemscenario
Een onderzoekende blik op enkele frivolere nieuwsberichten bracht aan het licht dat dit doemscenario een bepaalde trend bleek te zijn. De prille liefdesband tussen twee filmsterren kreeg namelijk eenzelfde stempel: ‘relatie kan nooit standhouden’. Ja, zelfs het nederlandse weerbericht ging er in mee: ‘rustig herfstweer houdt geen stand’.
Wisselende stemming
Een beetje ontmoedigd liet ik de nieuwsberichten, met een druk op de knop, verdwijnen. Tsja, we leven in een wereld waarin niets of niemand meer stand lijkt te houden, De econome niet, relaties niet, vrede niet. Zelfs goede ideen en initiatieven blijken niet opgewassen tegen de sterk wisselende stemming van het publiek. Er worden steeds nieuwe producten en diensten verzonnen, die vervolgens ook weer even makkelijk de vuilnisbak in worden geveegd om plaats te maken voor de nieuwste trend van de dag of het seizoen.
Tegenstand
Soms vraag ik me wel eens af of die tendens ook het Christendom is binnengeslopen. 👉Hoeveel gelovigen zijn er niet die wankelen zodra er iets tegenzit? Die God de rug toe keren zodra er een gebed niet wordt verhoord of die terugwillen naar de wereld zodra de eerste tegenstand om de hoek komt kijken? Is dat stand houden? Is dat overeind blijven in de strijd om het evangelie? Is dat staan op de rots die Jezus Christus heet? Een ruzietje in de kerk of gemeente, een meningsverschil over onbelangrijke theologische zaken, een teleurstelling in de relatie met medegelovigen... dat kunnen en mogen toch geen redenen zijn om op te geven, om af te haken of om om te draaien?
Vijand de deur wijzen
Jezus voorzag dit probleem tweeduizend jaar geleden al. Over sommige gelovigen zegt Hij: Maar in hen schiet het geen wortel, ze zijn te oppervlakkig, en als ze vanwege het woord worden beproefd of vervolgd, houden ze geen ogenblik stand (Markus 4:17). Bij die groep weiger ik te horen en ik hoop, lieve lezer, dat je die beslissing met mij wilt nemen. Als we echt willen groeien in ons geloof zullen we moeten leren om standvastig te zijn. Stand houden betekent de vijand de deur wijzen en niet bang zijn om op te staan voor de waarheid.
Herkenbaar
In Efeziers 6:13 worden we geadviseerd: Neem daarom de wapens van God op om weerstand te kunnen bieden op de dag van het kwaad, om goed voorbereid stand te kunnen houden. Steeds meer ga ik ontdekken hoe belangrijk het is dat juist Christenen herkenbaar moeten zijn, en blijven, aan standvastigheid. Ja, juist nu, temidden van een wereld waarin iedere dag alles anders is. Temidden van een wereld waarin zovelen heen en weer worden geslingerd door steeds wijzigende standpunten en modegrillen.
Samen
De oproep om stand te houden is niet nieuw, die is al eeuwenoud en we kunnen hem door de hele Bijbel heen vinden. Maar de noodzaak om het praktisch gezien toe te passen is verrassend actueel. En weet je, we kunnen dat niet alleen, we hebben elkaar daarvoor meer dan ooit nodig. En iemand die alleen is kan zich niet verdedigen wanneer hij aangevallen wordt, maar met zijn tweeën houd je stand. Een koord dat uit drie strengen is gevlochten, is niet snel stuk te trekken (Prediker 4:12).
