Help, ik zit in de woestijn

Eén van mijn meest gelezen columns gaat over de moeilijke periodes die we in ons geloofsleven kunnen tegenkomen. Periodes waarin God lijkt te zwijgen, waarin we Hem niet ervaren en we ons ver van hem vandaan voelen. Ik heb deze column ook bewust opgenomen in Frisse Kijk omdat ik zeker weet dat lezers er iets in zullen herkennen. Lees maar eens mee...

"Het was me al eerder opgevallen dat ze tijdens het zingen gelaten op haar stoel zat, de moed niet meer had op te staan en enthousiast mee te doen. Iedere week schoof ze onopgemerkt een rij naar achteren, alsof ze meer en meer de anonimiteit wilde opzoeken. Begrijp me niet verkeerd hoor, ze verzuimde geen diensten of zo, maar toch.... ze was er wel en eigenlijk ook niet. Het leek wel of haar gedachten mijlenver van de werkelijkheid waren verwijderd. Ik besloot eens voorzichtig te informeren wat er aan de hand was en na wat aandringen kwam het hoge woord er eindelijk uit: ‘Ik ga door een droge periode heen, het lijkt wel of ik in de woestijn zit!’

De woestijn, vroeg of laat kom je als gelovige tot de ontdekking dat je je daarin bevindt en het gekke is dat je geen idee hebt hoe je er gekomen bent. Trouw lees je in de Bijbel, maar de woorden zeggen je niets, lijken geen gevoelige snaar meer te kunnen raken in je ziel. Je bidt, maar krijgt geen antwoord. Je zingt, maar voelt geen vreugde. Je studeert en mediteert, maar ontvangt geen enkele openbaring. In de woestijn sta je droog en voel je je heel erg alleen terwijl je ergens weet dat God toch naar je omziet, juist in de woestijn (Hosea 13:5).

Bijbels gezien is de woestijn een essentieel onderdeel van het geestlijk leven waar we doorheen gaan om gevormd te worden, om te leren gehoorzamen en te kunnen groeien. Het is een periode waarin we leren volharden en vasthouden aan de principes die we hebben opgeslagen in ons hart. Het is tegelijkertijd een fase waar niemand naar uitkijkt, waar de meesten zich nou niet bepaald op verheugen en, laten we eerlijk zijn, die we liever over zouden willen slaan. Al deze gedachten raasden door mijn hoofd terwijl ik woorden zocht om haar te helpen. Ik wilde geen clichés gebruiken, niet met een afgezaagd excuus komen of haar probleem nonchalant wegwuiven met de mededeling dat ze dan maar naarstig op zoek moest gaan naar water.

Terwijl ik naar haar relaas luisterde, besefte ik ineens dat het woord woestijn onlosmakelijk verbonden is met het woordje oase. Die twee gaan samen als dag en nacht, als licht en donker. Een oase kan zich nergens anders bevinden dan in de woestijn, want dat is nou juist de plaats waar zoiets het hardst nodig is. Het was juist in de woestijn waar Jezus zijn overwinning op satan haalde; juist in de woestijn waar de wonderbaarlijke spijziging plaatsvond. Mozes hoorde duidelijk Gods stem bij de braamstruik, midden in de woestijn, en ook Johannes de Doper hoorde onmiskenbaar Gods stem in de woestijn! Blijkbaar is die dorre, droge woestijnperiode in het geloofsleven ervoor om ons dorstig te maken naar iets nieuws. Het is aan ons hoe we reageren. Koppig en mopperend, zoals de Israelieten, of stellen we ons open voor de leiding van de Geest en beginnen we woorden van leven te spreken, geïnspireerd door Jesaja 32:15; mijn woestijn zal een boomgaard worden, ik mag leven in een oase van vrede. Wellicht kunnen we voortaan over de woestijn spreken als een plaats van vernieuwing. God zei het al in Jesaja 43:18, Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het - heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis."

Reacties?