Terugblik en belofte

Mijn vriendin plaatste op haar quiltblog Sweet Home Ala Marja wat foto's van de watersnoodramp in 1953, nu zestig jaar geleden. Op één van de foto's zie je helemaal links nog net ons huisje. Ons dorp ligt aan een dijk die door het landschap slingert. Hier en daar herinneren diepe waterplassen (het wiel, of het waaltje) nog aan die watersnoodramp.

Soms is het water in de rivier weer even heel hoog, vooral als het stormt tijdens volle maan.

Ik herinner me dat ik als kind door het boek De Ramp heen bladerde samen met mijn broers. Met afgrijzen keken we naar de foto's van mensen in roeibootjes, van huizen tot de nok toe onder water en van verdronken koeien. We herkenden zelfs stukjes van 'onze' dijk in het boek. We hopen allemaal dat zoiets nooit meer zal gebeuren in Nederland.

Natuurrampen zijn overigens niet nieuw, die waren er altijd al. Noach maakte mee dat de aarde 150 dagen lang onder water stond. In de Bijbel lezen we verder over stormen, droogtes, en aardbevingen. Het gevecht tussen mens en de elementen is iets van alle tijden. Kou, hitte, droogte en overstromingen... ze wisselen elkaar trouwens even snel af als de opinies over milieu- en klimaatsveranderingen. Te koud, te nat, te warm of te droog... Moeten we daar zenuwachtig van worden?

De Bijbel is er duidelijk over:

Zolang de aarde bestaat, zal er een tijd zijn om te zaaien en een tijd om te oogsten, zal er koude zijn en hitte, zomer en winter, dag en nacht – nooit komt daar een einde aan (Genesis 8:22)