Het gaat z'n gangetje...

Het is nog steeds vakantie voor de meesten onder ons... dus trakteer ik maar weer eens op een gouwe ouwe column :)

"Na een maandenlang verblijf in het droge zuid-westen van de USA is het altijd weer heerlijk om door de groene polder te fietsen en uit te waaien over de dijk. Ik voel me die eerste dagen bijna een toerist in eigen land. Vol enthousiasme zwaai ik naar andere fietsers en tijdens mijn rondje door het dorp houd ik her en der mensen staande voor een praatje.

Soms verkeer ik in de gelukkige omstandigheid een broeder of zuster in den Here tegen te komen en weldra gaat het gesprek dan over het wel en wee van de kerken ter plaatste en de groei van de persoon in kwestie. Ik vuur m’n vragen af met de snelheid van een geweer. ‘Wat heb je de laatste tijd geleerd, zijn er nog wonderen gebeurd, wellicht een genezinkje hier of daar? Worden er nog bijzondere bijeenkomsten georganiseerd en hoe zit het met de huisgroepen en bijbelstudies?’ En weet je, met enige regelmaat krijg ik de woorden te horen die ik zo heb leren vrezen: oh, alles gaat z’n gangetje.

Ja ja, ik weet dat daarmee bedoeld wordt dat alles goed gaat, dat de organisatie netjes en soepel verloopt en dat er geen drama is. Maar toch, de woorden geven me steevast de kriebels. Z’n gangetje... Zouden de eerste discipelen dat ook wel eens gezegd hebben vraag ik me dan af. Ik geloof er niks van. Zij werden immers met grote regelmaat vervolgd, in elkaar getimmerd en langdurig opgesloten. ‘Z’n gangetje’ staat zo ver af van het enthousiasme waar Paulus graag over sprak. Laat uw enthousiasme niet bekoelen, maar laat u aanvuren door de Geest en dien de Heer (Romeinen 12:11). Blijkbaar was er reeds toen al een waarschuwing nodig tegen vervlakking, verveling en lauwheid. Paulus nam in z’n aansporingen regelmatig de sportwereld als voorbeeld. Leef je geestelijk leven alsof je een marathon loopt. Ja, als je het zo bekijkt is ‘z’n gangetje’ op z’n zachtst gezegd een misplaatste opmerking in de christelijke wereld. Op je gemakje ronddobberen tijdens je reis met de Allerhoogste heeft niets te maken met de wedstrijd waar we als gelovigen voor hebben ingeschreven, en die we uit moeten lopen met de eerste prijs voor ogen. In Hebreeen 12:1 staat dat we onze wedstrijd vastberaden moeten lopen. Geen geslof en getreuzel, maar een stevige pas, de wind in de haren en de horizon oneindig ver voor ons uit.

Jezus sprak ook al over het gevaar van gemak en comfort in het geestelijk leven. In Openbaring 3:15 waarschuwde Hij de gemeente in Laodicea tegen lauwheid. Ik heb nog liever dat je koud bent, dat is niet zo erg als lauw zijn, aldus Zijn ernstige berisping. Niets is zo erg als je passie verliezen en voortleven op automatische piloot. Ik vraag mezelf het volgende af: gaat mijn gebedsleven z’n gangetje? Hoe zit het met m’n enthousiasme voor bijbelstudie, voor missie projecten, voor discipelschap? Ik kan je aanraden hetzelfde te doen, want als we onszelf zo eens eerlijk onderzoeken is er wellicht een plek te vinden waar het vuur weer eens nodig opgeport moet worden. In Marcus 9:49-50 zegt Jezus, iedereen moet met vuur gezouten worden... Zorg dat jullie het zout in jezelf niet verliezen. Pittige woorden, een ernstige waarschuwing. Zorg dat je de gang er in houdt!"